Kelimelerin anlamını yitirdiği bir noktadayım şimdi .Biraz şaşkın,biraz da tedirgin...Anlayamadığım belli, belirsiz korkular sardı içimi.Tüm zamanların soğukluğuna son veren ve kalın bulutlar arasından son anda sızarak,içimi sımsıcak kılan güneşin yakıcı ışıklarını kaybetme korkusu taşıyorum içim ürpererek.Çünkü,öylesine kara bulutlar var ki o minnacık ışığı kuşatan...En küçük bir rüzgarda bile kaybolacağından korkuyorum..Sorası malum... Sonrası malum Karagözlüm.Kabustan daha beter sonbahar gecelerinin tekrar geri gelmesi ve ardından gelecek kışı kaldıramama korkusu…Sen bilemezsin soğuktan üşüyen ellerin, ısınmak için sımsıcak hohlanacak dudaklara uzanmasının çaresizliğini.Sen bilemezsin soğukta titreyen bedenin uzaklardan yansıyan bir mum ışığının alevi ile bile,nasıl umutlandığını..
Uzayın derinliklerine durmadan kayan ve yörüngesi belli olmayan bir nesneyim sanki. Durmadan kayıyor,kayıyorum.Koordinatlarım, hiç bir gezegenin çekim alanı ile uyuşmuyor.Gizli bir çekim gücü var göremediğim..Sana doğru kaydığımı biliyorum. Adını bilmediğim ve binlerce karadeliklerden geçtikten sonra ulaştığım bu yeni alemin efendisi olan sen:Varlığımın farkında bile değilsin.Hiç bir radar varlığımı fark ettirmedi sana.Çığlıklarım kayboldu bu karmaşanın uğultusunda. Ve bu yüzden duymadın sesimi diye avutuyorum kendimi..Çünkü sen;Yaşadığımın farkında bile değilsin.
Sen sadece benim ibadet ettiğim kutsal bir mabedin mihrabısın..Bu yüzden tüm secdelerim sanadır.Tüm beklentilerim senden..Her sabah uykudan uyanır uyanmaz gözlerim, duvara yansımış gülümsemenle karşılaşıyorsa.Sol tarafımda sargısı kanamış, ıslak bir yara gibi duruyorsan.Karşılık bulamadığım sevgine kimseyi ortak edemiyorsam ve adın zikredildiğinde, elektriğe çarpılmış gibi titriyorsam hala ,Seni unutamadığım içindir.
Sen var mısın? Bilmiyorum.İşin garip tarafı kimseyi “Sen” diye sevemiyorum.Çünkü “Seni seviyorum” un manası, sendeki kadar kimsede anlam kazanmıyor..
